5 november was de dag.....

5 november was de dag....

5 november 2008 is een historische dag. Voor heeeeeeeeel veeeeel mensen. Vanwege Obama. Tuurlijk, ik ben er ook blij mee. Maar deze dag stond voor mij ook nog in het teken van iets anders, want...

5 november was de dag, dat ik mijn eerste concertje zag.

5 november 1988. Ik heb mijn ouders de hele zomer sufgezeurd, ik moest en zou er heen. Metallica met 'special guest' Queensryche. Van beide bands was ik fan. Het kaartje heb ik nog.



Leiden, op een zaterdag. Heel het centrum was in bezit genomen door metalpubliek. Zwart leer en spijkerjasjes met opnaaiemblemen, lang haar en luide muziek bepaalden het straatbeeld. Het gaf een machtig gevoel om met mijn maatjes door het centrum te lopen. Met zoveel gelijkgestemde zielen tussen het winkelend publiek door. Uitbaters van de locale horeca lieten metal door de speakers schallen, teneinde de eeuwige dorst naar bier te kunnen lessen.

De Groenoordhallen. De geur van vee hing nog in de lucht in de grote galmbak. De tijd doden met blikjes bier en het aansteken van het ene halfzware shaggie na met het andere. Na drie biertjes best al een beetje aangeschoten. We bevonden ons direct voor het podium. Ik verzeilde in een 'conversatie' met een metalhead die al helemaal de weg kwijt was van het bier. Het hele concert heeft hij over het dranghek gehangen. Hij zal er niet veel van meegekregen hebben.

En dan... eindelijk! Queensryche betreedt het podium. Loepzuivere set, prachtig geluid, niet te hard. Regelmatig spoorde ik mijzelf aan om te genieten en alles in mij op te nemen. Mijn helden, ze staan hier voor me. Ik moet ervan genieten voor het voorbij is. Wat een krachtpatsers!

Ik maakte mij na afloop zorgen. Hoe kon Metallica hier nog overheen? Nou, met een enorme bak decibellen. Waar Queensryche perfectionistisch was, maakte Metallica volop fouten. Het maakte niet uit, het was een fantastisch optreden.





Met een piep in mijn linkeroor maakte ik bij de merchandisstand mijn laatste zuurverdiende centen op aan een Metallica-sjaaltje. Voor 2 tourstickers leende ik nog wat geld. Ik had al een tourshirt gekocht van beide bands voor aanvang van het concert. Het Metallica-shirt en een sticker heb ik nog steeds.



De volgende ochtend, danwel middag, werd ik gewekt door mijn vader. "Zo, wakker geworden met je vriendjes?" luidde zijn commentaar. De Metallicaposter boven mijn bed was namelijk over mij heen gevallen.




5 november 1988. Inmiddels ben ik ontelbaar veel concerten verder. Misschien wel duizenden. Die eerste keer was natuurlijk heel speciaal. Maar gelukkig zie ik nog steeds hele bijzondere dingen. En dat hoeft niet in een veehal te zijn. In een kroegje of een kleine club gebeuren ook vaak fantastische dingen. Ik blijf gaan.

Wat kan een mens zich vergissen

Je kent het wel; je zit achter de p.c. met de televisie op de achtergrond. Ineens is daar die uitspraak, die je meteen pakt. Op weg naar mijn opschrijfboekje (binnenzak colbert) vraag ik mijn teerbeminde of ik het goed verstaan heb en herhaal 'm hardop om 'm vooral niet te vergeten.

"De hemel ligt om ons heen in scherven op de aarde."

Prachtig!

Dit is een bevestiging voor mij dat het mooie en het goede in het leven voor het oprapen ligt. Misschien sta je er wel op, in een droge rivierbedding. Bovenop een brokje ruwe edelsteen dat onder het stof zit en nog geen glans heeft, maar al wel de schoonheid. Het ligt allemaal zomaar aan je voeten, kijk om je heen. En zie je één brokje, dan zie je er al snel veel meer. Troostrijk voor een herfstkind als ik.

Lijkt me mooi om die uitspraak op mijn blog te zetten. Gewoon, zonder uitleg. Maarja, dan moet je natuurlijk wel even de uitspraak verifiëren. Ik hoorde nog net dat het een uitspraak van Kees Fens betrof en dat de heer Fens het afgelopen jaar is overleden ("Ode aan de doden" was de titel van het programma). Maar als ik op internet zoek naar het citaat, komen daar andere versies uit:

"De hemel en voorstelling van de hemel zijn in scherven naar beneden gekomen".

Jammer. Fens blijkt hier iets heel anders te bedoelen:

"Het tafereel van de lege kerk is een metafoor bij de gedachte dat er een firmament van op het geloof gebaseerde kennis geweest is, dat nu in brokken en stukken over de aarde verspreid ligt. "Mijn schervenverhaal," sprak Kees Fens, "niemand kent het geheel meer."
(http://www.hollanddoc.nl/artikelen/39717448/)

Ik weet niet of ik het verkeerd gehoord heb, of dat er sprake was van een verminkt citaat. Ik vond mijn eigen interpretatie veel leuker.