Zwalgen deel 3

Zwalgen, ik heb het woord niet gevonden in de Van Dale. Google gaf voornamelijk resultaten waarbij het om een tikfout ging. Zwalgen waar zwalken bedoeld wordt.

Maargoed, de eerste betekenis was natuurlijk 'het walgen van het zwelgen'.

Vandaag kwam ik op een tweede betekenis van dit neologisme -Kees van Kooten had het waarschijnlijk 'zwelgwalg' of 'walgzwelg' genoemd-:
'het zwelgen in het walgen'.

Ik dacht daarbij aan het lekker griezelen onder een dekentje bij een brute horror. Of dat mensen kennelijk de behoefte voelen zich te vergapen aan slachtoffers bij een ongeluk.

En ja, ook ik heb die neiging. Al probeer ik die te onderdrukken. Want als je niet helpt, heb je niets te zoeken bij een ongeval. En zul je ervoor moeten zorgen dat je niet de oorzaak van een kijkersfile wordt. En daarmee zelf een bezienswaardigheid voor begerige blikken.

Waarmee ik een mooi bruggetje naar het verkeer geslagen heb. Ik ben namelijk van mening dat ik nog steeds in leven ben bij de gratie van het opvangen van elkaars fouten in het verkeer.

Ik probeer dan ook altijd om mensen niet te hard af te rekenen op het niet tijdig aangeven van richting, snijden, rechts inhalen, bumperkleven of ander hufterig gedrag. Probeer, inderdaad. Ik ben af en toe net zo'n hufterige rat als die altijd- maar-duwende-Passat-rijder op de linkerbaan. Maar dat is anders, natuurlijk.

Ik plak nog net geen sticker achterop mijn auto waarop staat: "Relax! Vergeef elkaar missers en hufterigheid!". Als Twingo-rijder moet ik juist heel erg voor mijzelf opkomen en 'assertief' rijden om niet in de verdrukking te komen tussen would-be Audi-rijders en Golf-rijders met een minderwaardigheidscomplex.

Maar wat is nu mijn punt? Want een blog is een vrije vorm en ik kan bijna net zo snel typen als ik denk....

Dat ik vanmorgen de parrallel zag tussen het gemotoriseerde verkeer en het dagelijks verkeer. Het gewone gedrag van alledag. Daar ben ik ook niet altijd heer in het verkeer. Ik krijg enorme jeuk van manipulatief en parasitair gedrag en overmatig opgeblazen ego's, al of niet overgoten met een dunne coating van vriendelijkheid.

Ik had het hier gisteren met mijn drummer over, na het oefenen. In eerste instantie moet je volgens hem duidelijk een grens stellen, confronteren en daarna consequent zijn. Ik kan dat be-amen.

Maar hij zei ook: "Vraag op de man (m/v) af: 'Ben je nu echt gewoon een klootzak of heb je gewoon niet door waar je mee bezig bent?'"
Hij verwoordt hiermee het heen- en weergeslingerd worden tussen iemand iets kwalijk nemen of iemand iets vergeven. Dat komt me maar alte bekend voor.

Het valt niet mee alles altijd door een liefdevolle bril te bekijken. Er is toch niets zo heerlijk als je eigen sores te projecteren op een ander.
"Eikel! Je had geen voorrang!".

Ik kan mij mateloos ergeren aan mensen die anders in elkaar zitten dan ik. Maar kunnen zij het helpen dat ze hun hele leven nog nooit hebben hoeven delen? Nog nooit kritiek hebben ontvangen? Geen confrontatie aandurven. Niet met jou, maar zeker niet met de spiegel? Het is hun overlevingsmechanisme! En dat zit diep!

Als dat zo is, hoe help je iemand aan het inzicht dat niet altijd alles gaat, zoals die persoon het wil. Dat je soms eens iets moet doen, zonder er direct iets voor terug te willen. Moet ik dat willen?

Je kunt iemand negeren. Je kunt toegeven. Je kunt duidelijk zijn over de voorwaarden, waaronder je vriendschap wilt. Je kunt een vriendschap verbreken.

Het makkelijkste is natuurlijk verbreken, toegeven of negeren. Het gaat er dus om hoe graag je de vriendschap voort wilt zetten. Onder het mom van "respect".

Maar ik merk dat veel mensen, zoals ik beschreven heb, uiterst bedreven zijn in het afwimpelen van elke vorm van kritiek. Iedereen vergeeft ze altijd alles, ze palmen je in met je charme. Moet ik dan de Henk-Jan Smits zijn, die iemand tot de grond toe af moet breken.

It's a dirty job. Does it have to be me?

Echte vriendschap is in mijn ogen de situatie dat je elkaar alles kunt zeggen. Juist omdat er een verstandhouding is. Jawel, respect. Je staat ervoor open om van elkaar te leren een beter mens te worden. Elkaars fouten opvangen, om blikschade of hartzeer te voorkomen. Maarja, dan moet je al wel op een bepaald level met elkaar zitten. Met die gladde rakkers, waar ik het eerder over had, heb ik geen 'echt' contact. Hmm. Misschien is dit wel het antwoord. Niet iedereen is mijn vriend (m/v) en dat is goed. Maar dat wist ik al.

Ik worstel...... en zwelg voorlopig nog even in het walgen van andermens gedrag.

Zwalgen deel 2

O.k., het was niet zo moeilijk te raden.

Het woord kwam tot mij toen ik gisteren iemand een pizzapunt naar binnen zag douwen, op weg naar de trein. Ik vond het walgelijk. Terwijl ik kort daarvoor zelf een focacciabroodje en een pizzabroodje (met ananas, yuck!) gedownload had per vreetbandaccount.

Het deed me denken aan de tijd dat Ben nog een Benny was. Ik kon me zo schuldig voelen over de zwelgende (mede-)mens, terwijl in arme landen armoe wordt geleden. Lekker makkelijk, ja.

Maar ik had er toen al een hekel aan mensen te zien schrokken als een dier, hun prooi schijnbaar naar binnen te werken, zonder het te genieten. Terwijl ik ook wel weet dat het mij soms gaat om kwantiteit. Snoepen, nee, vreten om het vreten.

Nee, dan slow-food. Knabbelen aan hoogwaardige producten. Zonde om niet bij de smaak stil te staan. Veel teveel moeite voor gedaan om dit te bereiden. Te duur en exclusief om door je pastasaus te mieteren.

Morgen meer. Suck on this for a while. Geniet. Of niet.

Wat is zwalgen?

Wat is zwalgen? Ik weet het, maar ik vertel het nog niet. Volg het feuilleton dat zich hier ontvouwt en wie weet.

En nu maar hopen dat het woord nog niet bestaat......

Laten we het ondertussen even over de tong gaan, proef maar.... Euhhhh! Contaminatie!

Om de verwarring compleet te maken, nu even iets heel anders...