O.k., het was niet zo moeilijk te raden.
Het woord kwam tot mij toen ik gisteren iemand een pizzapunt naar binnen zag douwen, op weg naar de trein. Ik vond het walgelijk. Terwijl ik kort daarvoor zelf een focacciabroodje en een pizzabroodje (met ananas, yuck!) gedownload had per vreetbandaccount.
Het deed me denken aan de tijd dat Ben nog een Benny was. Ik kon me zo schuldig voelen over de zwelgende (mede-)mens, terwijl in arme landen armoe wordt geleden. Lekker makkelijk, ja.
Maar ik had er toen al een hekel aan mensen te zien schrokken als een dier, hun prooi schijnbaar naar binnen te werken, zonder het te genieten. Terwijl ik ook wel weet dat het mij soms gaat om kwantiteit. Snoepen, nee, vreten om het vreten.
Nee, dan slow-food. Knabbelen aan hoogwaardige producten. Zonde om niet bij de smaak stil te staan. Veel teveel moeite voor gedaan om dit te bereiden. Te duur en exclusief om door je pastasaus te mieteren.
Morgen meer. Suck on this for a while. Geniet. Of niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten