Funky junkie's blues

Ik weet niet of meer mensen dat wel eens hebben: je staat in een platenzaak en ziet een cd liggen, waar je direct enthousiast van wordt. Je zou 'm zo weer kopen. Want je hebt 'm al. Ik heb dat vaak met Blood Sugar Sex Magic van The Red Hot Chili Peppers. Tuurlijk maken die boys nog steeds leuke platen. Maar de impact van BSSM, die zal het niet gauw meer hebben.

Ah, daar heb je de hoes:



Gisteren zat ik onze bandbiografie op onze MySpace bij te werken (www.myspace.com/bastah) en besefte me dat het die plaat is, waar we alle vier al jaren laaiend enthousiast over zijn. Dat is waar we het over eens zijn. Wat een invloedrijke plaat. Sfeervol. Druipend van bravour en teksten in 'slang' over sex. Maar vooral de muziek is rauwe sex, zoals goede rock'n'roll kan zijn. Herstel, moet zijn. James Brown moet toch wel een beetje trots zijn geweest op deze vier witte negers.

Talloze malen heb ik de DVD Funky Monks bekeken. Die wil ik trouwens ook steeds opnieuw kopen. Junkie? Mwah... Anyway, de film is een spannend jongensboek, volledig in zwart-wit. Het is 1991 en de Red Hot Chili Peppers nemen hun meesterwerk op in een groot landhuis, waar ook de geest van The Beatles en Jimi Hendrix nog rondwaart. Je ziet de klassieker Under the Bridge vorm krijgen. En Give it Away. Alles onder de bezielende leiding van producer Rick Rubin. De Peppers hebben net een nieuwe gitarist, John Frusciante, die aan de vooravond van een gigantische en bijna fatale heroineverslaving staat, terwijl zanger Anthony Kiedis net van de 'smack' af was. Eigenlijk 'in-between' twee verslavingen want hij zou nog vele malen terugvallen. Maar op dat moment heerste er optimisme.

Ja, zo'n album als Blood Sugar Sex Magic zou je bijna weer kopen. Zo goed, die moet je kopen. Uiteindelijk doe ik dat natuurlijk niet, anders zou ik al 27 exemplaren van dezelfde cd hebben. Maar ik zet 'm thuis zeker weer een keertje op. Wat kan ik soms blij worden van de dingen die ik al heb.

eindelijk....

hèhè,

eindelijk een korte.


;-)

je hebt zo van die dagen.....

Je hebt zo van die dagen....

Dan wordt je wakker en heb je ineens een gedichtje in je hoofd. Ik heb nooit gedichten gemaakt, behalve schunnige sinterklaasgedichten.

Komtie:





O
lijf








O
lief








O
lieve







O
lieve
ling


O.k., ik noem mijzelf nog maar geen dichter.
Maar ik kreeg deze dan ook zomaar uit het gratis en voor niets,
tussen het moment dat mijn hoofd zich nog in verticale toestand bevond
en het moment dat ik op mijn benen stond.
(rijmen, dat lukt wel, haha)

5 november was de dag.....

5 november was de dag....

5 november 2008 is een historische dag. Voor heeeeeeeeel veeeeel mensen. Vanwege Obama. Tuurlijk, ik ben er ook blij mee. Maar deze dag stond voor mij ook nog in het teken van iets anders, want...

5 november was de dag, dat ik mijn eerste concertje zag.

5 november 1988. Ik heb mijn ouders de hele zomer sufgezeurd, ik moest en zou er heen. Metallica met 'special guest' Queensryche. Van beide bands was ik fan. Het kaartje heb ik nog.



Leiden, op een zaterdag. Heel het centrum was in bezit genomen door metalpubliek. Zwart leer en spijkerjasjes met opnaaiemblemen, lang haar en luide muziek bepaalden het straatbeeld. Het gaf een machtig gevoel om met mijn maatjes door het centrum te lopen. Met zoveel gelijkgestemde zielen tussen het winkelend publiek door. Uitbaters van de locale horeca lieten metal door de speakers schallen, teneinde de eeuwige dorst naar bier te kunnen lessen.

De Groenoordhallen. De geur van vee hing nog in de lucht in de grote galmbak. De tijd doden met blikjes bier en het aansteken van het ene halfzware shaggie na met het andere. Na drie biertjes best al een beetje aangeschoten. We bevonden ons direct voor het podium. Ik verzeilde in een 'conversatie' met een metalhead die al helemaal de weg kwijt was van het bier. Het hele concert heeft hij over het dranghek gehangen. Hij zal er niet veel van meegekregen hebben.

En dan... eindelijk! Queensryche betreedt het podium. Loepzuivere set, prachtig geluid, niet te hard. Regelmatig spoorde ik mijzelf aan om te genieten en alles in mij op te nemen. Mijn helden, ze staan hier voor me. Ik moet ervan genieten voor het voorbij is. Wat een krachtpatsers!

Ik maakte mij na afloop zorgen. Hoe kon Metallica hier nog overheen? Nou, met een enorme bak decibellen. Waar Queensryche perfectionistisch was, maakte Metallica volop fouten. Het maakte niet uit, het was een fantastisch optreden.





Met een piep in mijn linkeroor maakte ik bij de merchandisstand mijn laatste zuurverdiende centen op aan een Metallica-sjaaltje. Voor 2 tourstickers leende ik nog wat geld. Ik had al een tourshirt gekocht van beide bands voor aanvang van het concert. Het Metallica-shirt en een sticker heb ik nog steeds.



De volgende ochtend, danwel middag, werd ik gewekt door mijn vader. "Zo, wakker geworden met je vriendjes?" luidde zijn commentaar. De Metallicaposter boven mijn bed was namelijk over mij heen gevallen.




5 november 1988. Inmiddels ben ik ontelbaar veel concerten verder. Misschien wel duizenden. Die eerste keer was natuurlijk heel speciaal. Maar gelukkig zie ik nog steeds hele bijzondere dingen. En dat hoeft niet in een veehal te zijn. In een kroegje of een kleine club gebeuren ook vaak fantastische dingen. Ik blijf gaan.

Wat kan een mens zich vergissen

Je kent het wel; je zit achter de p.c. met de televisie op de achtergrond. Ineens is daar die uitspraak, die je meteen pakt. Op weg naar mijn opschrijfboekje (binnenzak colbert) vraag ik mijn teerbeminde of ik het goed verstaan heb en herhaal 'm hardop om 'm vooral niet te vergeten.

"De hemel ligt om ons heen in scherven op de aarde."

Prachtig!

Dit is een bevestiging voor mij dat het mooie en het goede in het leven voor het oprapen ligt. Misschien sta je er wel op, in een droge rivierbedding. Bovenop een brokje ruwe edelsteen dat onder het stof zit en nog geen glans heeft, maar al wel de schoonheid. Het ligt allemaal zomaar aan je voeten, kijk om je heen. En zie je één brokje, dan zie je er al snel veel meer. Troostrijk voor een herfstkind als ik.

Lijkt me mooi om die uitspraak op mijn blog te zetten. Gewoon, zonder uitleg. Maarja, dan moet je natuurlijk wel even de uitspraak verifiëren. Ik hoorde nog net dat het een uitspraak van Kees Fens betrof en dat de heer Fens het afgelopen jaar is overleden ("Ode aan de doden" was de titel van het programma). Maar als ik op internet zoek naar het citaat, komen daar andere versies uit:

"De hemel en voorstelling van de hemel zijn in scherven naar beneden gekomen".

Jammer. Fens blijkt hier iets heel anders te bedoelen:

"Het tafereel van de lege kerk is een metafoor bij de gedachte dat er een firmament van op het geloof gebaseerde kennis geweest is, dat nu in brokken en stukken over de aarde verspreid ligt. "Mijn schervenverhaal," sprak Kees Fens, "niemand kent het geheel meer."
(http://www.hollanddoc.nl/artikelen/39717448/)

Ik weet niet of ik het verkeerd gehoord heb, of dat er sprake was van een verminkt citaat. Ik vond mijn eigen interpretatie veel leuker.

Liegen moet!

Liegen is slecht. En menselijk. En wenselijk. Soms.

Ik heb het hier niet over mensen doelbewust misleiden. Ik heb het hier niet over pathologische leugenaars, die iedereen bedonderen, inclusief zichzelf. Ik heb het niet over mensen die zo geloven in hun eigen verzinsels, dat ze die voor waar nemen.

Ik heb het over kunst. Want zodra je op een podium staat, verwacht het publiek dat je de dagelijkse sores overstijgt. Je geeft een illusie. Je zet een masker op want alleen je alledaagse zelf ten tonele slepen, dat is saai. Dus zet een hoedje op, trek een glitterjasje aan en zet je gekste beentje voort. Daarbij moet je wel geloofwaardig zijn. Dus je bent jezelf, maar ook niet.

Het is een leugen in commissie. Iedereen weet wel dat een rockster ook naar de w.c. moet. Maar vergroot hier wat uit, laat daar wat weg en iedereen heeft een illusie waarmee hij of zij de dagelijkse realiteit even kan vergeten. Het is fijn om je even te kunnen identificeren met een 'held'.




Ook voor het podiumdier zelf is het heerlijk om een even een held te kunnen zijn. Je krijgt er waardering voor terug. Voor sommigen is na de rock'n'roll ook sex en drugs weggelegd. Dan moet je je masker na de show nog even ophouden. Maar mij is de rock'n'roll en de waardering al leuk genoeg. Na de show nog even napraten met een biertje erbij en daarna zelf de rommel weer opruimen. Masker weer af, terug in de realiteit.

Het is pas pijnlijk als je dat masker niet meer af kan zetten. Of erger nog, als je niet in de gaten hebt dattie nog op je bakkes zit. Dat niemand je dat vertelt, terwijl je de rockster staat uit te hangen bij het afrekenen van je dagelijkse boodschappen. Dan ben je eenzaam....

Masker op, masker af. Was het in het dagelijks leven ook allemaal maar zo simpel. Pinokkio kon niet zo goed liegen. Maar mensen zijn niet van hout, bij ons is dat veel moeilijker te zien. O.k., mensen die moeite hebben met het vertellen van de waarheid verraden zichzelf door bijvoorbeeld met de hand aan de neus te zitten. Maar dat is een stuk minder betrouwbaar dan die neus van vriend P..

Ik kan het mijzelf verantwoorden af en toe een masker op te zetten. Het is immers voor iedereen duidelijk, het wordt van me verwacht. Maar ik zet heel bewust mijn masker ook weer af. In het dagelijks leven probeer ik oprecht te zijn. Mijn neus is toch een beetje van hout, vermoed ik.

Hoewel ik zo min mogelijk tijd wil verspillen aan pathologische leugenaars en 'losers' die vergeten hun masker af te zetten, intrigeren ze wel.
Daarom dit clipje van de Henry Rollins Band met het briljante liedje 'Liar'. Heerlijk sarcastisch!

neppen is o.k.

Neppen is o.k.. Als het maar duidelijk is, zoals bij parodie. Vandaar mijn filmpje op mijn eerste blog. Het was de clip 'One' van Metallica. Deze had de 'Shreds'-behandeling ondergaan: het oorspronkelijke geluid is vervangen door uitermate lulligklinkende gitaarpartijen. Je vind dergelijke filmpjes van elke denkbare gitaarheld, tot Paco de Lucia aan toe. Zie ze tobben!

Het grappige is aan deze filmpjes is dat je kan horen dat degene die de het geluid 'gedubd' heeft, wel degelijk weet wat er gespeeld moet worden, maar het is het gewoon steeds nét niet. Of heel erg net niet. Je vind deze filmpjes op Youtube. In het zoekvenster 'shreds' intypen en je bent klaar voor een poos vermaak.

Maar na 'shreds' is er alweer een nieuwe trend gaande op YouTube: 'Literals'.
Je neemt een bekende muziekclip van A-Ha, U2 of Radiohead. De originele zangpartijen zijn opnieuw ingezongen. De teksten handelen dan nogal letterlijk over wat er in de clip gebeurd. En als het even kan wordt de artist in kwestie ook nog even in de zeik gezet.

Kijk zelf op YouTube voor een clipje met Rick Astley, waarbij de zang nóg slechter is dan van ome Rick zelf. Helaas mag je deze 'op verzoek' niet embedden in een blog als deze.
Rick treedt trouwens nog steeds op, zag ik onlangs op zijn website....

Hier 'Take On Me' van A-Ha. Have fun!!



En bedenk er zelf eens eentje! Youtube is yours too!
Grtz.
Ticcer le Clerck.